“Ik had me sowieso aan een daling van mijn aantal voorkeurstemmen verwacht”, zegt Pascal Smet aan brusselnieuws.be. “De voorbije jaren was ik afwezig in Brussel, omdat ik me volop heb toegelegd op mijn onderwijsportefeuille in de Vlaamse Gemeenschap.”
Je moet maar durven, als minister bevoegd voor Brussel. Een beetje zoals Maggie De Block nogal afwezig was in de armoedebestrijding, omdat ze zich volop had toegelegd op asiel en migratie, zeker?
Flipperkast
metro’s ratelen door knikkerbuizen
zuigen via roosters rokken tot kokers rond
de twee verschillende soorten wandelen
zij die op hun weg iets willen winnen
of terugvinden
elke straathoek geeft een reden
om omwegen te maken: de noordzee
laat bij eb een ijsberg achter, de kruidtuin ligt
verankerd, picknickdeken onder torenhoge knieën
een man klemt een stokbrood onder de arm, de punt wijst aan
waar zijn huis staat
in de pachecolaan lag eens een gedemonteerde bouwkraan naast
een toren neergevlijd, de slapende draak die het kasteel bewaakte
horizontaal bewandelde ik de hoogte
ik dacht, is dit een straat na sluitingstijd, opgeklapt
en uitgekleed
er zijn punten waar het altijd waait, tochtgaten
tussen strakgespannen grijs, ik wacht op iemand
die niet kruist, de verkeerslichten knipogen de hele nacht om datzelfde mopje
naast het vossenplein zweeft duizend ton stilstaand water op
droomhoogte, als ik niet kan slapen tel ik welke vloeren
mensen samenhouden
in alle vroegte wordt de oppervlakte weer gebroken, pogingen
om de zwaartekracht te omzeilen, open ouvert, afwaarts opwaarts
boven ontmoetingen twijfelen halsbandparkieten
tussen de dichtstbijzijnde bomen
Gedicht: Lize Spit
Illustratie: Wide Verknocke
Een zonnige voorjaarsdag. Ik tuur door het raam van de trendy koffiebar Or op de Dansaertstraat. Mijn ogen zoeken Lize. Een 24-jarige Brusselse die met de pen haar brood tracht te verdienen. We hebben afgesproken voor de lunch. Ik wil haar graag spreken in de hoop onze campagne wat meer kleur te geven. Als een vorm van een rebellie tegen de sloganeske dominantie van reclamebureaus vind ik dat Groen jonge artiesten kansen moet geven.
Het gesprek start aftastend. Lize vertelt over haar Kempense roots en de liefde voor de kracht van het woord. Haar ontluikende carrière is in een stroomversnelling geraakt door haar deelname aan Write Now, een prijs voor jong Nederlandstalig schrijverstalent in België, Nederland en Zuid-Afrika. Als laureaat wordt ze begeleid door een uitgeverij voor de publicatie van haar eerste boek. Ze mag ook in cultuurhuizen opdraven om mensen te laten kennis maken met haar werk. Lisa is een hartelijke vrouw vol dromen en ambities.
Ik vertel op mijn beurt over mijn engagement. Over de manier waarop ik in de politiek ben beland. Eerst als vrijwilliger in 2012, daarna als medewerker in het parlement. Over mensen overtuigen op straat in campagnetijd, over de wil om dingen te veranderen in onze samenleving en over de gedrevenheid van groene vrijwilligers. Langzaam komt het gesprek op gang. Ik wil Lize overtuigen een stuk voor ons te schrijven. De uitdaging: hoe zou Brussel er kunnen uitzien als het groene programma helemaal zou worden gerealiseerd?
Lize aarzelt, maar gaat toch overstag. Ze vindt dat ze dat moet kunnen als schrijfster. Opdrachten aannemen uit onverwachte hoek en daar iets eigenzinnigs mee doen. Het resultaat heet ‘Flipperkast’. Een gedicht over onze stad met beelden die herkenbaar zijn. Over het eindeloze knipperen van verkeerslichten en de watermassa op 3 hoog aan het Vossenplein.
Tekenaar Wide Verknocke vertaalt woorden in beelden. Een eigentijds Hulk met flatgebouwen als benen en verkeerslichten om de stad te verlichten. Vogels cirkelen rond zijn hoofd. Op de achtergrond een rij bomen aan de horizon. Een impressie van Brussel vandaag en morgen. Met minder staal en beton en meer groen. Een blik op de toekomst?
Jos.
Metrogang uit, frisse lucht opsnuiven. Dat ik mijn nagels ben vergeten knippen. En vanavond moet gaan lopen. Nu dan toch echt. Een hond passeert aan een leiband, met een vrouw erachteraan. De hond beslist een andere weg te gaan, achter de paal om. Vrouw en hond hangen vast. De vrouw trekt aan de leiband om de hond om de paal heen te laten lopen. Resultaat: de hond wordt tegen de paal aangetrokken en kijkt zijn baasje aan met ogen die lijken te vragen “wat verwacht je van mij?”. De vrouw trekt nog eens, zelfde resultaat. Pas de derde maal loopt de hond om de paal. Ik kijk de andere kant uit om te tonen “ik heb niks gezien”. En hou mijn lach in.
Sien.
Jos, Lien, Simon en Lien liepen zaterdag mee in de Gay Pride. Sien had gelukkig haar fototoestel mee.
Aan de helft van de bevolking die het best verdient, geeft Groen niets, terwijl daar ook heel wat Groen-kiezers zitten.
Wel vaker doen analisten van allerlei allooi alsof het vreemd is om niet enkel de eigen keizers te bedienen. Maar is het echt zo vreemd dat een partij waarvan de meeste kiezers uit de middenklasse komen, belastingvoordelen wil doorvoeren voor de minst verdienende helft?
1. Dat is niet vreemd. Vreemd is ervan uitgaan dat het belang van mensen samenvalt met hun portefeuille. Dat kiezers per definitie gaan voor de partij die hen de grootste loonsverhoging, de hoogste kinderbijslag, de meeste financiële voordelen belooft. Terwijl heel wat mensen best tevreden zijn met hun inkomen, maar in de eerste plaats nood hebben aan meer rust of groenruimtes, gezondere lucht of goed openbaar vervoer, aan de garantie dat hun kinderen van kwaliteitsvol onderwijs kunnen genieten en dat ze niet enkel op zichzelf zijn aangewezen bij tegenslag.
Vervang die ‘niets’ uit het eerste citaat dus maar door ‘levenskwaliteit’.
2. Dat is niet vreemd. Vreemd is ervan uitgaan dat mensen uitsluitend keuzes maken op basis van hun eigen belangen, hun eigen (nabije) toekomst, hun eigen kinderen. Terwijl heel wat mensen in grote lijnen best tevreden zijn over hun leven en dat van hun naasten, maar ook oprecht vinden dat een rechtvaardige samenleving belangrijk is. Nu, maar ook voor de volgende generaties.
Dat is misschien wel het meest opvallende verschil tussen links en rechts, zeker in deze campagne. Rechts vindt (een zeker mate van) ongelijkheid prima, omdat het sociale mobiliteit en hard werken zou stimuleren. Links gelooft dat een gelijkwaardige samenleving beter is voor iedereen.
Haltes schuiven in beeld als dia’s. Elke stop een nieuwe kijkdoos onder begeleiding van gepiep, dichtklappende deuren, een zuchtend metrostel. Naamsepoort. Een moeder sleept haar kind mee aan de arm, richting uitgang, langs het bankje met de slapende bedelaar. Louiza. Bruin marmer in verschillende schakeringen. Op het kruispunt hierboven start een van de chicste lanen van Brussel. Een ander slag volk hier dan de haastige zakenlui van Kunst/Wet of de mengelmoes van Hallepoort.
Munthof. Bijna verlaten station. Een poetsman veegt ijverig met zijn dweil het perron aan de overkant. Aan de natte strepen te zien heeft hij nog veel werk. Hoe verloopt zijn dag? Is er een depot waar hij ’s ochtends poetsmateriaal gaat ophalen? Of heeft elke halte dweil en emmer ter beschikking? Gemarkeerd met een sticker ‘Munthof’, zodat er geen verwarring kan ontstaan. Poetst het personeel van MIVB elke dag een ander station? Of ken je op den duur jouw halte als je broekzak? Met bijhorende trots: “Mijn Munthof is altijd spik en span.”
Sien.
Mevrouw, Mijnheer,
In antwoord op uw brief, heb ik de eer u ter kennis te brengen dat Mijnheer de Voorzitter van het Hoofdbureau uw motief voor het afzien van de funktie (sic) van bijzitter van een stembureau voor de verkiezingen van 25 mei aanvaardt.
Jammer, als kandidaat mag ik niet bijzitten. Ik had de buurtbewoners die dag anders wel eens allemaal willen zien. Toch die met de Belgische nationaliteit.
Maar: wie verzint die taal? De hele formele communicatie rond de verkiezingen is vreselijk ambtelijk, onnodig omslachtig. Om van de manier van stemmen in Brussel nog maar te zwijgen.
Als we politieke structuren en besluitvorming eenvoudiger willen maken, moeten we misschien beginnen bij de verkiezingen zelf.
Met voorbehoud van alle recht en zonder enige nadelige erkentenis, groet u:
Wel ja, ik vond het wel leuk om Hans Claus zowel dichter als directeur te noemen. Om eergisteren te beginnen met een gedicht van hem, als opstapje naar De huizen.
Maar ik geloof dat het meer is dan een leukigheid. Het is geen toeval dat goeie, originele ideeën die voorbij bestaande systemen denken, van kunstenaars komen. Zij rijden zich niet vast in wetten of praktische bezwaren, ze vertrekken van mogelijkheden en niet van beperkingen.
(erg relevant in deze zijn trouwens de pleidooien van Martha Nussbaum, o.a. in Poetic Justice en Not for profit)
Kiezen voor Brussel 